Twierdza Europa (7): Artystka sztuki umierania (prostytutka)

Fragment sztuki teatralnej Twierdza Europa. Pieśń nad pieśniami o rozpadaniu się kontynentu flamandzkiego pisarza Toma Lanoye w tłumaczeniu Małgorzaty Woźniak-Diederen.

Pozostałe fragmenty oraz więcej na temat sztuki TUTAJ.

—

TOM LANOYE

[tłum. Małgorzata Woźniak-Diederen]

Artystka sztuki umierania (prostytutka)

Życie? Przyglądasz mu się jakiś czas. Zanim się zorientujesz, masz już siedemdziesiątkę na karku i myślisz: to ma być życie? Życie, o którym przez wieki zapisano całe biblioteki? Dla którego powstawały chóry chłopięce? Niektóre złożone z kastratów? Życie, które wszystkie kościoły ogłaszały świętym i broniły mieczami, dopóki nie padły ofiary? Popatrz dookoła. To ma być życie? Podstawa naszego wymiaru sprawiedliwości, edukacji, przyczyna dbałości o odpowiednio wyposażone ośrodki sportowe? To?

W takim razie chyba się zawiodłam.

Chcę wybrać własną śmierć jak prezent – w ładnym opakowaniu, z kokardką na wierzchu. Jestem wielkim znawcą prezentów. Wszystkie kurwy dobrze znają się na prezentach. Powiem wam jedno, z doświadczenia. Kto sam wybiera sobie prezenty, rzadko kiedy stoi oko w oko z rozczarowaniem. […]

Cywilizacja jest mierzona nie według stanu filozofii czy liczby koncertów, ale według nas. Według nas i wolności, jaką się cieszymy. Jesteśmy patronkami wolnego handlu. Jesteśmy podstawą ekonomii politycznej państwa. A ekonomia polityczna jest podstawą wszystkiego.

Jak taka bogata w objawy choroba mogła zostać tak żałośnie i nudno nazwana? Tuberkulozę nazywano jeszcze przynajmniej gruźlicą, ale AIDS, co to ma być? Brzmi jak skrót nazwy jakiejś organizacji rządowej.

Gdzie podziała się zachodnia wiara w naukę? Utopiła się w histerii! Zatopiła we własnym egotyzmie! Wykastrowana przez strach! Nowy rozdział historii człowieka będzie pisany na Wschodzie.

Nie przez podróżowanie, nie, przez siedzenie w oknie w Wigilię. W ten sposób dowiedziałam się wielu rzeczy o tym miejscu. Nie jestem głupia. Jedno wam powiem. To jest zużyty kontynent. Mogę tak powiedzieć, bo też jestem zużyta, jestem dziwką. Ale ja to przynajmniej wiem. To miejsce jest zużyte i wykorzystane do ostatka. Tylko w zeszłym wieku: sto milionów zabitych. Tak, czytam czasem jakąś książkę. Sto milionów ofiar! Tylko na naszym obszarze.

A kto siedzi przy barze, grając w kości i pijąc na kredyt? Oprócz polityków odsuniętych na boczny tor? Kto ma tu jeszcze coś do powiedzenia? Artyści i intelektualiści. Czytam czasami jakąś książkę. Znam ich. Sto milionów. Nie przeszkodzili. Sami brali w tym udział. Gadka szmatka! Propagandę szybko się robi. A kto ją robi? Kto marzenia gwałci tak, że stają się koszmarami? Kto wymyśla marzenia, na czyje konto? Nigdy nie ufaj artystom i intelektualistom. Wiem, o czym mówię. Miałam z nimi do czynienia. Miałam ich wewnątrz siebie. Nigdy im nie ufaj. Szczególnie artystom bawiącym się w politykę. Strzeżcie się idealistów i marzycieli. Mogę wam pokazać blizny na moim ciele. Muszą odejść. Wszyscy musimy odejść. Zawiedliśmy. Musimy odejść z tego miejsca. Nie mamy już do niego prawa. Musimy się nauczyć błąkać albo umrzeć. Nie ma innego wyboru. Wiem, o czym mówię. Czasami czytam jakąś książkę w Wigilię. Nie jestem psem. Pozwólcie mi wyjechać do Szanghaju. Każę się pochować w kolebce przyszłości. Przyszłość jest kobietą z chińskimi stópkami. Nie muszę podróżować, żeby się czegoś nauczyć. Pojadę tylko po to, żeby umrzeć, zgasnąć chlubnie, odejść w końcu, pięknie rozstać się z życiem, wykwintnie wyciągnąć kopyta, z godnością złożyć moją fenomenalnie poturbowaną głowę, wyzionąć ducha z pieśnią na ustach. Chcę wyjechać! Umrzeć!

Szanghaju! Here I come!

—

Inne fragmenty Twierdzy Europy:

(1) Mała dzielna Belgia (weteran)

(2) Żyd wieczny tułacz

(3) Za czym będę tęsknił? (Schopenhauer)

(4) Biolożka, specjalistka od komórek macierzystych, przejazdem

(5) Ach, jak ja nienawidzę Rosjan

(6) Przedsiębiorca kapituluje

Ł.K.